U suštini, svi dokazi o čekanju spontanog početka poroda nakon pucanja vodenjaka, imamo iz TermPROM studije. Žene koje su nasumično dodijeljene u grupu čekanja spontanog početka poroda, mogle su birati da li da čekaju u bolnici ili kod kuće.
Iz čitave studije, 653 žene su odlučile da idu kući, a 1017 je odlučilo da ostane u bolnici. Važno je zapamtiti da su žene, prije nego što su se vratile kući da čekaju, prošle procjenu, bebe testirane na stres i oko trećine žena je imalo vaginalni pregled, što je vjerovatno povećalo rizik za infekciju.
Istraživači su otkrili da je kod ovakve skupine žena, koje su čekale kod kuće, postojao povećani rizik, u odnosu na one koje su čekale u bolnici, za sljedeće:
• Veće šanse za horio (10.1% vs. 6.4%)
• Veće šanse za primanje antibiotika (28.2% vs. 17.5%)
• Veće šanse za carski rez (13.0% vs. 8.9%)
Više beba, rođenih od majki koje su čekale kod kuće, su primile antibiotike (15.3% vs. 11.5%) i imale su boravak u jedinicama intenzivne njege koji je trajao duže od 24h (13.0% vs. 9.1%).
Određeni faktori su povećavali neke od ovih rizika. Prvorotke koje su čekale kući su imale veće šanse za uzimanje antibiotika prije poroda. Majke negativne na streptokok grupe B su imale veće šanse za carski rez ukoliko su čekale kod kuće. Uprkos ovim povećanim rizicima, više žena je izjavilo zadovoljstvo primljenom njegom kada su porod čekale kod kuće (Hannah et al, 2000).
Zbog činjenice da su dokazi sa kojima raspolažemo, ograničeni, benefiti i rizici za čekanje poroda kod kuće pri pucanju vodenjaka, ostaju nejasni. Nedavno je urađena jedna velika studija u kojoj su žene čekale do 48h da porod počne. Međutim, ove žene su čekale u bolnici, i dobile bi antibiotike odmah ukoliko su bile pozitivne na streptokok grupe B ili nakon 24h za sve ostale žene.
ŠTA JOŠ TREBA DA ZNAMO
2014 godine, Pintucci i saradnici su objavili značajnu prospektivnu studiju u kojoj su pratili 1315 žena kod kojih je pukao vodenjak u terminu (Pintucci et al, 2014). Žene iz ove studije su čekale da porod počne spontano do 48h, ukoliko nisu imali medicinskih razloga za indukciju.
Žene koje su već započele aktivni porod nisu učestvovale u studiju, koje su imale bebu okrenutu na zadak, ili su imale rizičnu trudnoću zbog npr.dijabetesa ili visokog krvnog pritiska. Urađen je vaginalni pregled po ulasku u studiju kojim se potvrđivalo da je došlo do pucanja membrana, da nije došlo do prolapsa pupčanika i kojim se provjeravao grlić. Svakih šest sati, mjerena je majčina temperatura, urađen je stres test bebe, pregledana je amnionska tečnost.Otkucaji čednog srca su mjereni svaka dva sata.
Sa antibioticima se počinjalo 24h nakon pucanja ovojnica, ili odmah ukoliko je majka pozitivna na streptokok grupe B, ili ako bi razvila znake horija (groznica, otpuštanje mekonijuma, ubrzani puls majke ili djeteta). Porod je induciran nakon 48h (koristeći oksitocin, prostaglandinski gel ili oboje, u zavisnosti od stanja grlića) ukoliko porod nije spontano počeo. Žene čiji je porod spontano počeo su imale 2.5% stopu carskih rezova, a žene koje su inducirane su imale stopu od 15.5% carskih rezova (ukupna stopa 4.5%). Autori zaključuju da su žene koje su inducirane u bilo kojem trenutku, imale 6.8 puta veće izglede za carski rez u odnosu na žene koje su čekale spontani početak poroda.
Međutim, ove rezultate valja oprezno tumačiti – žene su samo inducirane ukoliko je postojao medicinskih opravdan razlog za indukciju (kao što je infekcija), tako da ovo može objasniti zašto je stopa carskih rezova bila povećana u ovoj grupi. Dužina vremena od pucanja ovojnica do poroda nije bila vezana za stopu carski rez u ovoj studiji.
Da se podsjetimo, stopa horija u TermPROM studiji je bila 6.7% (Seaward et al, 1997). U Pintucci et al, studiji koja je uključivala skrining i tretman za streptokok grupe B, ukupna stopa horija (upale horionskih ovojnica) je bila 1.2% – na uzorku žena koje su čekale da porod spontano počne (Pintucci et al, 2014).
Stopa novorođenačke infekcije je bila 2.5%. Novorođenačka infekcija se definirala kao najmanje jedno od sljedećeg: nizak broj leukocita, visok ili nizak broj neutrofila, povećan CRP (mjera upale), ili dva ili više od sljedećih simtpoma: povraćanje, niska temperatura, groznica, plava boja, nedisanje, ubrzano disanje, teškoće sa disanjem, ili povećan nivo šećera u krvi.
Kada se posmatraju djeca rođena nakon 24h od pucanja ovojnica, stopa infekcija se blago poveća na 2.8%.
Majke koje su razvile horio, ili su imale više od osam vaginalnih pregleda tokom poroda, su imale povećan rizik da novorođenče razvije infekciju.
Rezultati studije Pintucci et al su bitni jer je ovo prva studija koja razmatra žene sa pucanjem vodenjaka u terminu a koje su imale moderno testiranje i tretman na streptokok grupe B. U suštini, rezultati su pokazali da je ovakva grupa žena bila u stanju da čeka spontani početak poroda, a opet sa vrlo dobrim ishodima kako za majku tako i za bebu.
Članak preuzet sa: http://evidencebasedbirth.com/evidence-inducing-labor-water-breaks-term/ (o referencama, o autorima)
